Emlazhañ zo drouk.
Emlazhañ zo poanius.
Emlazhañ zo droch.
Ne vestronier ket an disoc’h.
Ne weler ket pennoù ar re a chom.
Ne vezer ket sur da vezañ sioul da heul zoken.
Unan bennak a c’hell mirout ouzh ho taol da zont da benn ouzhpenn,
Hag e chomot aze sac’h patatez en ur c’horn,
Ho saveteer o paboriñ,
Ha c’hwi divarrek da vac’hañ e c’henou.

Padal chom,
Stranañ,
Kemer ar riskl da zizoleiñ reoù eus ar milmilionoù a wenodennoù dianav deoc’h.
Diaezañ,
Hilligañ ar re a zo ken sur eus ar pezh a reont,
Bezañ ar pistig,
Zoken ma reont van da na gompren.
Zoken ma c’hoarzhont goap.
Zoken m’ ho kasont da sutal evel ul leue.
Zoken ma reont evel ma vefe forzh peseurt sotoni didalvoud eus o ferzh mil bouezusoc’h eget ho farsadenn zaou wenneg.
Zoken ma chomont diseblant pa ‘z eo splann berrded o spered, steuñvenn deuc’h o c’hozh bloc’heiladoù amprestet d’ ar remziadoù kent-kent ha furlukinerezh o frepoz.
Setu plijadur dreistpriz ur vuhez a netra.