En ti bras e vezemp degemeret a-wechoù gwechall gozh.

Ur wech em boa bet bod eno evit un nebeut devezhioù.
N’edon ket degouezhet abaoe pell ma vin prederiet gant va sac’h dianket. Ret groñs e oa din e gaout.

Treuziñ a raen ar sal vras e traoñ an ti bras, kollet e-mesk an dud hag o divizoù. Tud a anavezen, ha reoù all na anavezen ket, daoust m’ o doa holl neuz tud anavezet avat. Fiziout a raen enno.
Va sac’h beajiñ. Ret e oa gwiriañ ne oa ket bet kollet, disoñjet, hogen renket moarvat er gambr bet miret evidon en ti bras.
Mankoù a oa alies gant va spered. Tammoù bras pe vras eus ar pezh a raen bemdez er maez eus an ti bras a steuzie.

Tremen a ris a-dreñv ar steudad tud azezet ouzh an daol vras.
E-kichen an oaled edo mestr an ti o komz. Tost outañ mestrez an ti, sioul, kompez. Parañ a reas e sell seder war va zreu diboell.
Komz a rafe ouzhin mar befen tost outi.
Kenderc’hel a ris avat sachet gant an hent na vije termen dezhañ nemet gant va sac’h, pe gant ur soñj resis eus al lec’h ma oa ha gant darvoud all ebet, zoken sell an ostizez ouzh va fediñ.
Bountañ a ris dor ar gambr e-tal an diri e solieradur diwezhañ an ti, ar gambr ma vezen lojet da bewech ma tremenen en ti bras.
– Demat.
Ur veleganez he c’horf hir ha noaz a oa e-kreiz disheol ar gambr. War ar gwele e oa astennet ur vrozh ruz ha dilhadoù dindan dantelez gwenn.
– Ho kambr eo ?
– Ya.
– C’hwi zo Alan.
– Ya. Va c’hambr e oa.
– Gwechall, pe… En dazont…
– Añ, an amzer zo lusenn hag e stumm dizehan predoù a gemm. Ne ouzer mui ha bremañ eo, pe dec’h, pe warc’hoazh.
– Diaesaet hoc’h ouzh va gwelout en noazh ?
– Nann, kaer hoc’h, kenedus ur marzh e disheol ar gambr. Ho prozh hag ho tilhadoù dindan zo ken kaer. Ho korf a sip kement bann heol a dreuz ar stalafioù ken ma teu da vezañ heol ar gambr, ho kambr.
– Trugarez.
– Kenavo.
– Kenavo. Kavit ho kambr.
– Va sac’h.

Diaes e oa din mont da skeiñ ouzh dor pep kambr, daoust d’ ar blijadur ez eo bale en ti bras ha dizoleiñ kambroù dianav.
Skoet ouzh an nor am bije graet ma ne vijen ket bet trellet va spered gant ar sac’h dianket.
Kemmet e oa bet dasparzh ar c’hambroù en abeg da niver an dud kouviet en ti bras an deiz-se, anat ! Droch a-walc’h din na vezañ soñjet en un dra ken eeun.
An ti bras a werede evel kuzulier ganin koulskoude, kelenn a rae din an doareoù dereatañ d’ en em ren dirak an dud stuziet.

Ne oa ket an doareoù dereat ur redi er c’harterioù trobarzhel ma ‘z aen boas, pe un dereadegezh all a oa ganimp.
Va buhez gwirion a oa er c’harterioù-se, er straedoù louet, gant o savadurioù louet a bep tu a bigne betek an oabl louet, e-kichen ar ster louet.
Me blije din al loued-se. Bevañ a raemp disoursi gant nebeut a dra. Asantet hor boa d’an degouezh ma ne oa ket dimp gouloù an heol.
Bevañ a raemp en un hanternoziñ dindan gouloù tredanek.
Pep hini en doa e lod gouloù tredan en eskemm eus e vuhez roet d’ al labour evit dud an ti bras, tud kaer, tud stuziet, tud brokus hon degemere zoken evit o gouelioù bras kinniget en enor d’ an traoù estlammus a savent war-bouez hon labour ken dister.
An trobarzh louet a oa andon kened evidomp, pezh a oa er maez krap ijin tud an ti bras.
Tud berr o spered ha distuj edomp evito. Speredoù pout ha teñval.
En o madelezh e taolent evezh da vouchañ gouloù an heol pa vezemp degemeret ganto da genlidañ ar berzh a raent er bed.

Hag e teue ar vaouez lugernus eus ar c’harterioù louet ivez ? Ya, ne oa nemedomp evit enbarzhañ an heol a zioueremp… Breudeur ha c’hoarezed an heol e vezemp.
Un deiz, piv oar, e tarzhfe er bed ar gened c’hlan a oa hon hini.

Tec’hout
a-raok ma’ z afe diouzhin ar bed
keit ma chom un elfennig diwezhañ a boell
kemer an hent a gas d’ar c’hoadeier
sankañ e-mesk ar gwez
ramzel, meurdezus


ur wech c’hoazh klevout frond an druzad
bezañ barrek da glevout c’hoazh,
blizidik ur pennadig daoust da reuzioù an amzer
priziañ an aer fresk
priziañ al livioù
pa vin c’hoazh un tammig un den


ha treiñ da loen
magañ spontoù un empenn diroll
aet d’ un oad na c’hoantaen ket
reuzied ur skiant diskiant
a laka al loen da badout
dic’halloud
diskiant
blin
furlukin


pec’hed a lorc’h
plijadur ar sifroù
ar berniañ loened chatal
pa steuz an den
bet skarzhet eus ar bed ez vihan
loen a-raok deuet poent distreiñ da loen


ya, tec’hout o vezañ c’hoazh un den
ha mont da zruzad
e peoc’h ec’hon an douar
kousket ouzh troad un dervenn
ambrouget gant kanaouennoù an delioù

Lavarit c’hwi petra c’hoarvezo din-me.
Lavarit ’ta pelec’h ez in me, pa vo deuet noz du pod.
Pa vin sachet e-kreiz an noz, ruilhet a-hed ar milendall, kaset da c’hortoz a sal da sal,
Pouezet ha dielfennet, diskouezet din skeudenn va c’halon a dalm, hag a dalm, hag a dalm, kaer, gwan, treuzwelus, lugernus.
From kozhiad mut bountet dindan kas ar gleuzeurioù skarzh o gouloù a zibun ouzh lein an trepas, stered paour ar re baour hag ar re glañv.
Trenk, trenk, trenk a lavar rodoù ar c’hravazh.
Spiswel, sioul, ha skuizh ez a ene ar c’horf sachet disachet, bountet ouzh korf ar plac’h yaouank he c’homzoù flour, etre hun ha dihun, keit ma par burzhud ar skeudenn war ar skramm.
En o feurvuderezh e kej div ene.
C’hwec’h poliser en trepas a varvailh, uzañ an noz a reont, uzañ teod, uzañ aon.
Ha tavet eo chourikat ar galon ?
Nann avat ! Buhezañ a chom c’hoazh d’ ober.

N’eo ket pignet karr ar post betek penn an hent-dall. Klevet he deus rodoù o chourikat e porzh an amezeg. En ur stouiñ he fenn he deus spurmantet al liv melen tec’het dre ar gwez.
Mut e chomo ar voest.
Na lizher, na gartenn, na lizher-dle, na gelaouenn, nag an disterañ follen daranverezh da lenn.

Tec’hout, skampañ, klask ur repu pell diouzh an dud o deus graet o micher lazhañ o c’henseurted goustadik-goustadik, unan hag unan, pe a vagoniadoù, mistri war yoc’had ar c’hopridi maget diwar yec’hed dismantret gopridi all, holl bourvezerion ar wenneion a vag ar Morloc’h hag an Tousmac’h.
An dud-se, dizanv, digenvez, diamen, pabored, hon mistri disaotr, stuziet, pimpatrom ar gened, a zianavez ar poblañsoù a zistrujont dindan o c’hamedoù da badout, un nebeut devezhioù c’hoazh, en ifern eskoret eus o goar birvidik.

Chom dizanv, buhezañ en digenvez. Bezañ e neblec’h. Na gemer perzh.
E sinadurezh un tamm ti, dour fresk en ur werenn boull, lenn, kanañ, lavarout e komz plaen, d’ an avel, dibourc’het truilhoù brein an aberzh meurdezus.

Ar jestr a ziwan, a ya, a bad. Emañ en tu all d’ an den e c’hanas, en tu all da vevennoù al lec’h a voe e aplud, en tu all d’ar mennad, en tu all d’ar pred, en tu all d’ an dremmwel. Sammañ a ra diwar dremen soñjoù ha buhezañ an arvesterion, o ene hag ene ar c’horoller, en amzivin diventelezh ar bed.

Bugale vihan a zañs, ur c’hozhiad a gan. Kaerat tra.

C’hoant a zeu din komz, sachañ evezh an dud war ar predig kenedus a-vec’h spurmantet.

Dre be wir ?

An holl a hañval bezañ bet o gwalc’h, paket tres pe dres eus an arvest.

Plijadur ha ranngalon, buhez lirzhin ha dismantr kriz.

Touellet gant marc’hadourion bitrakoù, brizhvarc’hadourion o genou bras, e verniomp un teñzor tammoù gwer flamm. D’ o fiaouañ e prenomp skrin hon c’halonoù d’ ar bed. O meizañ a reomp a-greiz kalon evel ur goudor pa wiskomp ur c’harc’har mantrus astennet dimp gant hudourion disked.

Mousc’hoarzh he foltred eured a zeu c’hoazh ganti a-wechoù.
Petra a dalvez he mousc’hoarzh ?
Ha bremañ eo aesoc’h din kompren ?

Va flijadur eo, bezañ tamm eus an daou-se laouen a vezañ,
hag an draig-se, kevrinus, e korn muzelloù gwreg ar poltred.
N’ eo ket tristidigezh ? N’ eo ket c’hwervoni ?
Ur goulenn e vefe ? ha va buhez eo ? Ha va buhez e vo ?

Mirout an traoùigoù plijus ? 
Hag an displijusañ ? Buhez eo ivez.
Hag e ouzon-me buhezañ an displijusañ ?

Gortoz, gortoz zo hir a-wechoù.
Ha koulskoude e c’hell ivez bezañ plijadur.
Kemer amzer da sellout ouzh an dud a dremen tizh bras,
war-lerc’h un amzer a hañval ken prizius dezho.
Petra a chomo war o lerc’h ? Huanadig ha traken ?

Chom sioul, seder.
Tarzhet an arnev e ra glav pilh.

Ober gant korf-eskern ur yezh da vezañ, pe ur yezh c’hwitet ?
N’ eus ket da c’houzout, nemet buhezañ e blijadur.

Al loenez hud hir ha moan a azez ouzh an daol, pluenn a gouezh ganti he samm a vurzhudoù, a blijadurioù don hag eeun.
Dindan he c’hroc’hen treuzwelus e spurmant he c’halon o talmañ, kas he gwad glas glizin.
He c’hoarzh dibar a darzh e mil damm, a-vec’h diwanet, unan nevez d’e heul, ken dibar. Torret o moul ne vint morse kanet na livet, na renket e stumm gerioù.
He fiñvoù gwevn ha ledan, pep anezho dieil, zo leun a ziougan, red dispan he burzhudoù stank.
He sell kollet e dremmwelioù divent, dianav, ez evezh ouzhimp holl, he c’houviaded.
Evit mad hon c’humuniezh e kempenn he neizh.
Huñvreal en aner a ran. Ne vez ket evidon va-unan.